Gecenin bir yarısı olmuş yine ve odamdaki televizyonda şu günün 24 saati deli gibi haber programları yapan kanallardan biri açık. Henüz üzerinden çok geçmemiş, daha iki saat önce bitmiş canlı yayınlanan programlarından birinin tekrarını veriyor.
Uyku tutmadı işte yine dertleşecek, konuşacak birilerini arıyorum ama gecenin bu saatinde kendimden başka birini bulabilmem şu an itibariyle pek mümkün değil. Evet, "şu an itibariyle" demişimdir çünkü yine yeni umutlarla başlayan bir ilişki daha ikinci haftasını doldurmadan bitirilme kararı alınmıştır. Yok üzülmüyorum artık! Üzülme duygum zaman içinde bir şekilde uzaklara gitti. Hayır çağırmayı hiç denemedim, çünkü yokluğunu hissetmiyorum. Neden mi? Hemen söyleyeyim çünkü yerini çoktan kızgınlık doldurdu. Artık üzülmüyorum ama kızıyorum...
Kızıyorum televizyondakilere. "Devlet nedir?" diye tartışıyorlar bıkmadan, usanmadan sanki doğruyu bilmiyorlarmış gibi hararetli hararetli...
"Aslında devlet diye gerçek bir şey yok ki. En tepede kendini devlet sanarak kararlar alan, insanın yaşamasına ya da ölmesine karar veren çobanlar var."
İyi geceler, tatlı rüyalar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder