Gerçekten bilemiyorum nasıl unuttum biricik blogumu. Şişman teyze n'olur bana öyle bakma. Canımı yakmak hoşunuza mı gidiyor yahu? Biliyorum suçluyum ama bir şans daha istiyorum sizden. Belki de yazacak, paylaşacak çok şey vardır ha, ne dersiniz?
Tabi aslına bakarsanız sorun burada başlıyor; İnsan düşünmekten bile korktuğu şeyleri nasıl yazacak, nasıl paylaşack ki? Var mı bunun bir yolu? Var mı bir cesaret iksiri şu hayatta seni superman edecek. Var mı hiç çekinmeden sevdiğini haykırabileceğin bir ilaç!
Asıl sorun buydu belki ama asıl soru şu; Bunu gerçekten istiyor musun?
Valla öyle bir durumdayım ki şu anda bırak bu soruya cevap vermek istemeyi, nereden aklıma getirdiğimi düşününce bile kendi kendime kızıyorum.
Gerçekten biraz cesaret sorunum var. Ama aslında ben bunun herkesde olduğunu düşünürüm hep. Sanki hepiniz cesaret sorunu olan ve bunu bir diğerinize belli etmemek için kılıktankılığa giren birer Stanley Ipkiss'siniz benim gözümde. Sert mi oldu dersiniz? Aslında bunu bir iltifat olarak kabul etmeniz gerekir.
Sizi anlamaya çalışıyorum insanlık! Belki çok geç kaldım ama öyle...
Belki de cesaretsizliğimi afişe ettiğim için aranızda en cesurunuz benimdir ha? Olamaz mı yani?
Başladık işte yine,
Görüşürüz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder